IK DEEL MIJN KENNIS MET JOU

Waarom wil ik al mijn kennis en ervaring met jou delen?

Omdat ik ooit stond waar jij nu staat.  Verloren in het "gezondheids"bos en volledig het "voedings- en bewegings" noorden kwijt.

Mijn ouders zijn twee rasechte oermensen die dankzij hun sterke gestel letterlijk bergen kunnen verzetten.  Mijn broer en ik groeiden op met vaste eetmomenten, overvloedige porties en massa's koolhydraten.
Mijn moeder kookt goed en veel.  Het begon vaak al 's ochtends met pannenkoeken en verse chocolademelk :-)
Ik herinner me dat ik dan echt "mottig" op de bus naar school zat wegens het teveel aan suikers.

Ik voelde al heel snel dat deze manier van eten niet bij me paste.

35 jaar geleden was er echter nog heel weinig bekend over wat overdadige suiker/koolhydraat consumptie allemaal met je body & mind doet.  Het motto toen was "wil je vermageren, dan eet je minder of beweeg je meer"

Reeds op 10-jarige leeftijd begon ik me te verzetten tegen wat er op mijn bord kwam en begon ik te experimenteren met "di-eten".   De disbalans in mijn suikerspiegel leidde regelmatig naar een aanval op de snoepkast.  In het geniep want uiteraard mocht ik niet aan de koekjes komen als ik mijn bord met aardappelen, bloemkool in witte saus en dikke varkensworst niet had leeggegeten.

Ik lette er dan op dat ik enkel aan de pakjes zat die al open waren, anders zou mijn moeder "ontdekken" dat ik gesnoept had.
Zo ontstond mijn negatieve relatie met eten die later in een regelrecht eetprobleem uitmondde.

Ik ben van nature gezegend met een stevige Kim Kardashian kont en een stel stevige "poten" eronder :-)

Daar werd ik thuis ook veelvuldig op gewezen en ik haatte het!  Gaan winkelen met mijn moeder, die ondanks wat ze allemaal at een geweldig figuur heeft, was een drama.  Telkens weer werd ik op mijn "afwijkend" figuur gewezen.  Jeansbroeken bestonden toen niet voor ronde billen en kleedjes pasten ofwel bovenaan ofwel onderaan.  Ik had maatje 40 op mijn billen en 36 aan de schouders en taille, ...

Ik spartelde en pruttelde om naar een diëtiste te mogen gaan omdat ik aanvoelde dat de voeding die ik thuis kreeg niet paste bij mijn lichaam maar het mocht niet.  "Als je wil vermageren moet je maar gaan sporten" zei mijn moeder.  

Omdat ik mega graag beweeg op muziek was aerobics me op het lijf geschreven.  Ik begon zoveel te sporten als ik kon, wat me uiteraard hielp om het gewicht onder controle te houden en mijn vormen in shape.  

De relatie met eten werd er echter niet beter op,... Door het sporten begon ik mezelf te belonen en te straffen.  Ik mocht meer of anders eten als ik gesport had en niet of weinig eten als ik niet gesport had.  Die suikerspiegel ging through the roof!

Dankzij het sporten ging het uiterlijk goed met me maar innerlijk en mentaal was ik vaak een wrak.  Geen zelfvertrouwen en onzeker over hoe ik eruit zag.  Torenhoge schuldgevoelens omdat ik het "niet onder controle" had.  Want hoe hard ik ook probeerde, ... het lukte me gewoon niet om van die snoep en suikers af te blijven.  Ik voelde aan mijn volledige body & mind dat ze slecht voor me waren maar het lukte me gewoonweg niet. 

Wat voelde ik me zwak en een mislukkeling.  Ik keek op naar de zelfzekere, slanke, slimme, populaire meisjes op school.  Ik stond in mijn hoofd mijlenver van hen af.  Wat in godsnaam moest ik doen om ook zo te zijn.  Wat moest ik doen om me te voelen hoe ik hen zag: zelfzeker, slank, slim en populair.  Ik wilde zo graag ook zo zijn.

Het hoogtepunt of beter dieptepunt bereikte ik toen ik al een eindje in de dertig was. Na het abrupte einde van de zoveelste narcistische relatie was ik leeg.

Alles had ik gedaan om de beste versie van mezelf te zijn. Ik woog eindelijk 57kg want ik liep 45km per week, reed 120km per week met de koersfiets en gaf 2 tot 4u per week groepstrainingen waaronder spinning en step.  Ik at vaak niet en dan weer veel te veel waarna ik steevast 10km ging lopen.  Ik herinner me dat ik toen dacht dé formule gevonden te hebben.

Natuurlijk moést ik van mezelf sporten want ik moést die 57kg behouden en mócht niet (veel) eten want dan zou ik nóg meer moeten sporten, etc, etc, etc

Het beheerste mijn gedachten vanaf ik opstond tot ik ging slapen.  Zelfs in mijn slaap was eten soms een topic.  Zo droomde ik ooit van boterhammen met kip curry, ...

Maar ik werd geprezen voor mijn figuur, strakke billen, mooie benen en platte buik, dat was het toch allemaal waard dan?

Tot dus dat moment dat ik koudweg ingeruild werd voor een vrouw van 5 jaar jonger, 10 cm groter en 5kg lichter was dan mezelf.

Toen was mijn eerste gedachte dat wat ik ook zou doen, het nooit goed genoeg zou zijn.  Het licht ging langzaam voor me aan toen ik besefte dat het vooral in mijn hoofd was dat het "nooit goed genoeg" was.

In de periode na die verschrikkelijke relatiebreuk raadde mijn broer me de voedselzandloper aan.  Geen koolhydraten was het voornaamste dat ik eruit onthield.  Toen ging het pas echt goed fout want ik sportte nog steeds op hetzelfde niveau maar ik zou dus voortaan geen koolhydraten meer eten.  Over vervangen door andere producten wist ik toen nog helemaal niks.  Ik wist niks over de omzetting van energie door pancreas of lever of vet- of suikerverbranding.  Ik dwong mijn lichaam door te sporten om energie te verbranden maar vulde de reserves niet aan.  Alweer die suikerspiegel volledig uit balans!

Toen ben ik helemaal overstag gegaan in momenten dat ik naar de supermarkt of nachtwinkel reed om latten chocolade, ijscrème of appelcake te kopen.  Ik at het allemaal op.  In 1 keer.  Een doos Leonidas pralines van 500gr.  Op 1 avond erdoor.  

Op een nacht lag ik wakker omdat ik weer zoveel had gegeten dat ik mijn vetcellen bijna per minuut voelde zwellen.  Ik zocht op mijn telefoon naar therapeuten voor eetproblemen en kwam bij de UZ Gent terecht.  Daar deden ze toevallig op de volgende dag vrije consultaties.  Ik meldde me ziek op mijn job en ging in de wachtkamer zitten.  Het was een zonnige dag en ik was volledig in het zwart gekleed.  Een jonge psychologe stond me te woord en verwees me door naar een psycholoog én een diëtiste in mijn buurt .

Met de psychologe ging ik terug in de tijd.  De tijd van mijn moeder.  Het niet goed genoeg zijn.  Het perfectionisme om anderen te pleasen.  De lat telkens weer hoger en verder leggen.  De partners die me niet waardeerden maar gebruikten om zichzelf te verbeteren.
Met de diëtiste leerde ik terug eten.  3 volwaardige maaltijden per dag.  Terug gewone normale kost.  Uiteraard liet ik de bechamel saus weg en at ik geen volledige maar een stukje worst maar ik at wel terug.  In combinatie met het eetprobleem dat uiteraard niet onmiddellijk van de baan was ging mijn gewicht naar +70kg.  Nooit had ik zoveel gewogen!  Maar ik kon het aan.  Ik werkte aan mezelf en de stappen die ik zette voelden aan als de juiste.

In die periode leerde ik ook de man kennen die later zelfmoord pleegde.  Hij aanvaardde wie ik was en moedigde mijn proces aan.  Langzaamaan at ik terug normaal en kon ik beter en beter weerstaan aan de suikers.  De eetbuien verdwenen, er kwam rust in mijn body & mind.  Een volledig jaar zonder suiker volgde waarna ik ook in staat was de snelle koolhydraten te vervangen of schrappen zónder dat dit een giga invloed op mijn suikerspiegel en energie niveau had.  Want ik had wel geleerd om te eten.  Geen maaltijden over te slagen en vooral om mezelf te voeden in functie van mijn beweging.

Hierdoor herstelde mijn gewicht zich terug naar 59kg.  Dat weeg ik nu nog steeds.

Na de zelfmoord van mijn partner was ik bang dat ik terug afhankelijk van suikers zou worden.  4 jaar was het nadat ik het probleem aangepakt had.  Mijn vrees was echter onnodig.  Ik was niet meer suiker- of eetverslaafd.  Zelfzorg was in de plaats gekomen.  Vanuit een drang om nóg beter voor mezelf te zorgen schoolde ik me toen om tot gezondheidscoach.  Waar ik zoveel leerde over de werking van de body & mind!  Op een holistische manier met voeding, beweging en mindset omgaan.  Het lichaam is immers 1 geheel. 

De ervaringen gekoppeld aan de kennis wil ik met jou delen!  Hiermee wil ik je het hobbelige parcours dat ikzelf aflegde besparen. 

Met de juiste info, concrete aanpak en persoonlijke begeleiding op zowel psychologisch als fysiek vlak (iets waarvoor ikzelf naar twee verschillende therapeuten ging) ga je écht met energieke stappen naar verandering.

Omdat het me altijd al stoorde dat ik bij die therapeuten, vooral bij de diëtiste, die me moest helpen met mijn gewicht, een uur op een stoel moest zitten deed ik nog een extra opleiding tot natuurcoach.  

Al wandelend in de natuur begeleid ik je naar nieuwe inzichten, meer zelfzorg en duurzame verandering in je denkpatronen.

Heb je vragen over je suikerdrang, eetprobleem of zie je gewoon door de bomen het bos niet meer om een gezonde levensstijl in body & mind te bekomen?

Ik sta je graag te woord om te bekijken hoe we samen met Energieke Stappen naar JOUW Verandering kunnen gaan.

Boek HIER jouw vrijblijvende verkennende babbel

Liefs,
Peggy